Gęsty las

Miejsce oddalone od jakichkolwiek zabudowań i dróg. Miejsce przyprawiające o gęsią skórkę. Można tu się natknąć na dziką zwierzynę jak i na polujące wampiry i wilkołaki.

Szedł zakapturzony w swojej długiej czarnej szacie. U jego nogi podążała czarna jak noc puma. Miał nadzieję spotkać tu jakąś zbłąkaną duszyczkę. Ostatnio nie mógł narzekać na nadmiar roboty. Większość czasu przesiadywał na zamku zabawiając się z ludzkimi kobietami, a potem wypijał z nich krew. Znudziło już go to. Miał ochotę na odrobinę emocji. Chciał poczuć nutkę niepewności czy uda mu się dorwać ofiarę.

Czarne łapy uderzały o leśną ściółkę, nie wydając przy tym żadnych głośniejszych odgłosów. Czarne uszyska poruszały się na wszystkie strony wychwytując każdy nawet najmniej alarmujący odgłos. Nozdrza wilka wilka dokładnie badały powietrze, wychwytując każdy zapach i w tedy doszedł do niego smród wampira. Zatrzymał się gwałtownie, marszcząc swój pysk ukazując przy tym swoje kły.

Straciwszy zainteresowanie zimnymi murami zamku wybrała się na przechadzkę. W idealnie skrojonej 'małej czarnej' i czarnym płaszczu zakrywającym jej ramiona wyglądała niczym mroczna, leśna nimfa. Szła bezszelestnie po leśnym poszyciu, kiedy do jej nozdrzy trafiły dwa różne zapachy. Wampira i wilkołaka. Zatrzymała się i nerwowo zbadała teren wzrokiem. Jej spojrzenie napotkało postać Alberta, a także wilka. Milcząc czekała na rozwój sytuacji.

Przez drzewa przedzierała się postać ubrana na czarno. Kiedy zauważyła znajomą istotę uśmiechnęła się w duchu i podeszła do przywódcy. Skłoniła się głęboko i zdjęła kaptur z głowy.
-Witaj.

Kiedy poczuł zapach wilka nie zatrzymał się, szedł dalej jak gdyby nigdy nic. Zatrzymał się dopiero kilka metrów przed stojącym nieruchomo wilkiem. W pewnym momencie poczuł również drugi zapach, zapach wampira. Spojrzał kątem oka w kierunku źródła zapachu i zobaczył Claudie, nową z jego bractwa. Uśmiechnął się do siebie. Po chwili zobaczył stojącą obok niego Sashe i skinął jej delikatnie głową na przywitanie. Spojrzał wprost na wilkołaka.
-Cóż to kundlu, czyżbyś nie wiedział, że w takiej sytuacji ty powinieneś zacząć uciekać do momentu, aż Cię nie dopadnę? Nie odbieraj mi tej rozrywki i tak nie masz szans.
Uśmiechnął się szyderczo do niego. Puma obeszła wilkołaka do o koła szczerząc kły.

Zmrużył swe różnokolorowe ślepia, przyjrzał się każdemu wampirowi z osoba. Nie dobrze, nie da sobie radę z nimi wszystkimi. Ukazał swe kły w agresywny sposób, pora przybrać nieco bardziej pomocną postać, bo jako wilk nie ma dużo szans. Stanął więc na tylnych łapach przybierając większą i masywniejszą postać wilkołaka. Zamachnął się potężną łapą zaostrzoną ostrymi pazurami prosto w okrążającą go pumę, uderzając ją prosto w pysk, powalając na ziemię.
Warknął ostrzegawczo. Nie ma zamiaru uciekać.

Stanęła w lekkim rozkroku czujna i gotowa do ataku. Ugięła delikatnie kolana, by w razie ucieczki wilkołaka mogła szybko pobiec za nim. Dłonie zacisnęła w pięści patrząc na ofiarę.
-Run away, run away cause I'll attack...-zanuciła cicho. Wiedziała, że jeśli piesek się puści w las cała trójka pobiegnie za nim.

Przysunęła się bliżej przywódcy nie spuszczając z oka wilkołaka. Zdenerwowanie jakby z niej wyparowało. Na jej twarzy widniał teraz spokój i pewnego rodzaju satysfakcja. Trójka wampirów i jeden zabłąkany wilczek. Wynik tego spotkania był prosty. Spojrzała przelotnie na pumę, która wylądowała u jej stóp. Biedne zwierzę. Ale los wilka jeszcze gorszy, chyba, że jakimś cudem zdoła uciec co jest bardzo mało prawdopodobne.

Widząc puma powaloną na ziemię, przez jego ciałem wstrząsnął dreszcz gniewu jakby miał zaraz wybuchnąć w furii. Szybko jednak opanował drżenie. Skupił swoje myśli na wilkołaku i zadał mu ból za pomocą umysłu. Przez ciało wilka przeszła fala bólu jak by ktoś wbijał mu tyciące noży.
-Przegiąłeś...
Rzucił krótko po czym skoczył w stronę wilkołaka i uderzył go pięścią w brzuch.

Zawył głośno czując ból przeszywający całe jego ciało, zgiął się nieco zaciskając mocno kły. - Niech was. Te wasze cholerne zdolności .. - warknął wściekle w myślach. Nie wiedział, czy któreś z nich umie czytać w myślach, ale inaczej się porozumieć nie umiał w tej postaci. Jęknął cicho, gdy poczuł uderzenie w brzuch, dobrze, że nic je jadł, bo pewnie by się teraz wszystko cofnęło. Mim o bólu wbił swoje kły w bark wampira, szarpnął mocno i puścił wycofując się nieco do tyłu. Nie może im się poddać.

Podeszła do wilkołaka i spojrzała mu głęboko w oczy. Zaczęła używać hipnozy. Rozkazała mu usiąść i nie ruszać się, a jeśli przywódca będzie go atakował ma nie reagować.

Jęknął z bólu i obnażył kły. Zdjął płaszcz by nie ubrudzić jej krwią płynącą z jego barku. Puma ocknęła się i już chciała rzucić się do ataku, ale Albert powstrzymał ją gestem dłoni. Spojrzał Sashe.
-Nie wtrącaj się!
Rzucił krótko. Wiedział, że dziewczyna dałaby sobie radę, ale po tym jak ten kundel zaatakował Midnaighta, była to sprawa wyłącznie między nimi. Spojrzał na psa i zaśmiał się.
-Czyżby nasze zdolności czy przeszkadzały?
Znowu zadał mu ból za pomocą umysłu, podskoczył i robiąc salto w tył kopnął go w pod brudek.

Przerwała hipnozę i odsunęła się do tyłu zgodnie z poleceniem spuszczając lekko głowę. Cały czas obserwowała wilkołaka. To może być zabawne. W końcu pies uderzył w pupilka przywódcy.

Potrzepał pyskiem, gdy mógł ponownie swobodnie się poruszać. Rzucił mordercze spojrzenie wampirzycy. Jednak zaraz cała swa uwagę skupić na wampirze. Zamachnął się łapą przed jego twarzą, szczerzył swe wielkie kły ubrudzone krwią wampira. - Owszem przeszkadzają, pijawko. - warknął. A więc jednak umie czytać w myślach. Miał już zdać kolejny cios, gdy przez jego ciało ponownie przeszedł ten sam ból co wcześniej, stłumił w sobie jęknięcie. Zacisnął mocno kły, spiął wszystkie mięśnie. Odchylił pysk do tyłu przy kopniaku robiąc również przy od siły kopnięcia krok do tyłu. Poczuł ciepła krew w pysku. Jego ślepia zabłysły dziko, rzucił się w stronę wampira, uderzając go to raz prawą łapą, to raz lewą, zostawiając krwawe ślady od swych pazurów na jego torsie i brzuchu.

Przed pierwszym uderzeniem Albertowi udało się odsunąć z zasięgu łapy wilkołaka, jednak dwa następne trafiły go w klatke piersiową i brzuch. Albert szybko odskoczył by uniknąć kolejnych ciosów. Złapał go za łapę i wykorzystując to że napiera do przodu, wykorzystał jego siłe, pociągnął w swoją stronę i odsunął w ostatniej chwili tak, że wilkołak wylądował głową na drzewie znajdującym się przed chwilą za plecami Alberta. Albert odskoczył do tyłu by obejrzeć rany. Rana na barku powoli się goiła, ale i z tych nowych sączyła się krew. Zgarnął trochę krwi na palec i oblizał go. Spojrzał na wilkołaka i znów rzucił się w jego kierunku kopiąc tym razem z tak zwanego partyzanta w brzuch, by powalić go na ziemię.

Gdy uderzył głową w drzewo czarne plamy zatańczyły przed jego oczami, czerwona ciecz zaczęła lecieć z jego pyska. Złapał się łapami za drzewo próbując zapanować nad tą dezorientacją. Dobrze, przynajmniej, że nie rzuciły się wszystkie na raz na niego bo inaczej było by z nim jeszcze bardziej krucho. Mlasnął pyskiem, zlizując krew z kącików warg. Obrócił się w stronę wampira, aby zaatakować, gdy nagle ten znalazł się przed nim i seriami kopnięć w brzuch powodował, że powoli uginały się pod nim kolana. Warknął, a raczej jęknął, wbił pazury w bark wampira, powoli osuwając się w dół. Musiał przyznać, że wampir był silniejszy, ciemność powoli zaczęła się powiększać przed jego oczami, kolana stawały się jak z waty. Ostatkiem sił przejechał pazurami od jego barku do torsu i osunął się na ziemię, tym samym zmieniając swą postać na ludzką. Stracił przytomność.

Uśmiechnął się z satysfakcją patrząc na nieprzytomnego wilkołaka. Po chwili dotarł do niego ból od rany którą tamten zadał mu przed upadkiem i zgiął się w pół. Po chwili skupił myśli i gdy przeszła pierwsza fala bólu wyprostował się. Zdjął z siebie poszarpaną i zakrwawioną koszule i rzucił ją pod drzewo. Swoją szatę przewiesił przez ciało pumy. Związał ręce wilkołaka resztkami koszuli i przewiesił go przez ramie. Razem z pumą ruszyli do lochów.

Z nienaturalnym spokojem patrzyła się na scenę odgrywaną przed jej oczami. Cóż, była przyzwyczajona do widoków walki, sama w niejednej brała udział. Zmarszczyła tylko na chwilę brwi, gdy Albert zgiął w pół. Jednak widząc jak przywódca idzie w kierunku zamczyska odwróciła wzrok na wampirzycę. Nic nie powiedziawszy też zniknęła w gęstwinie drzew.