Wyobrażenie wampirów

Na chatboxie zahaczyło o temat wyobrażenia na temat wampirów, dlatego jestem ciekawa jaki obraz osobiście uważacie za słuszny. Mam nadzieję, że wywiąże się ciekawa rozmowa.

By pomóc temu tematowi, może zacznę od swoich poglądów:
Przede wszystkim wampirem nie można się stać, wampir nie może mieć dzieci, wampirem nie można być w połowie, wampiryczne cechy nie mieszają się z innymi (czyli wszelakie dhampiry i wilkołako-wampiry działają odstraszająco, jak coś takiego widzę). Arystokratyczną krew zdobywa się poprzez przemienienie przez wampira z takowego domu (śmierdzi maskaradą, wiem). W dzień też sobie chodzić nie mogą.
W sprawie wysysania krwi, coraz bardziej zbliżam się do teorii rozrywania kłami tętnic/żył i wypijania krwi. Krew wampira zabliźnia szybciej rany (bo wampiry bardzo szybko regenerują rany).

W czym się zgadzacie, a co jest dla was bzdurą?

o.o! Ciekawy temat.

Nie ma wampirów-wegetarianów -.- Wampiry to drapieżnicy, władcy nocy. Żywią się ludzką krwią, gdyż ma ona odpowiedni skład, krew zwierząt się nieco różni od ludzkiej.
Długowieczni są bladzi - racja, nie wykazują cech istot żywych, serce nie bije, a co za tym idzie - nie krąży krew.
Teraz poruszę temat, o który bardzo często kłócę się z moją rodziną. Wampiry mogą być wierzącymi, a nie koniecznie ateistami. Długowieczni to NIE słudzy szatana, choćby z tego względu, że trzeba szatanowi oddać duszę, by mógł przejąć nad nami kontrolę. Wampiry posiadają jedynie swoją dusze, martwe ciało nie ma znaczenia. Czy gdyby ktokolwiek miał tylko i wyłącznie duszę, to czy chętnie by ją oddał komuś, by się wzmocnić?
Pewne jest, że krwiopijcy posiadają większą moc od ludzi, więcej możliwości. Nie odczuwają zmęczenia, nie łapią zadyszki, nie mają problemów zdrowotnych, mięśnie nie bolą. Dlatego sądzę, iż każdy wampir posiada moc wykraczającą ponad ludzkie możliwości.
Ciekawi mnie, dlaczego wszędzie mówi się o wampirze - wrogu wilkołaków. Macie jakieś dobre wytłumaczenie takiego myślenia? Dlaczego akurat wilkołaki, a nie inne wyimagowane stworzenia? (Nie chce tutaj wyjaśnień na podstawie filmu czy też książki, chcę obeznać się z waszym zdaniem)

// przepraszam za powtórzenia, jak dla mnie, jest zbyt rano -.-"

Wampir i wilkołak są drapieżnikami, polują na jeden określony cel- człowieka; sprzeczność interesów, konkurencja, konflikt. Bardzo proste. Dodatkowa oba aktywność życiową wykazują w nocy (przede wszystkim pełnia księżyca).
Dodatkowo oba obrazy mają bardzo silne podwaliny kulturowe. Nie są fikcyjnym obrazem ostatnich dziesięcioleci czy postacią tylko z legend. Ludzie wierzyli w nie na prawdę, to były opowieści ludowe a nie mitologie. Udokumentowano nawet wiele przypadków uśmiercania domniemanych wilkołaków, czy wypruwania wnętrzności, by się przekonać aby na pewno denat nie miał wilczej skóry wywiniętej do wewnątrz (ostatni przypadek, bodaj, ze Żmudzi).

Dla mnie to wystarczające wytłumaczenia, jako człowieka z duszą chemika i biologa. Podstawowe prawa natury. Wrodzona wrogość objawem instynktu samozachowawczego, przestrzegająca dodatkowo przed dziwnymi ludzkimi wymysłami o wilkołakowampirach czy wampirowikołakach.

Co do mojego odgrywania relacji wampirzo-wilkołaczych: raczej ostrożne, bardziej negatywne z góry, kiedyś eksperymentalnie wplątałam w życiorys mojej wczesnej wampirzycy ciapowatego wilkołaka, na kształt bojaźliwego szczeniaka, którego z nią łączyła tajemnica pewnych kamieni. Przez co często bywał posłannikiem lub szpiegiem, cierpiał na paskudną nietolerancję srebra (na tamtym forum wszyscy grali akurat jakby nie było ono zabójcze dla psowatych), przez co zawsze miał się na dystans od wampierza, który zawsze nosił dwa długie, ale cienkie sztylety- ochrzczone jako "kły".

Carissa, a co według ciebie jest substancją ożywczą krwi? Ja uważam, ze wampir może żywić się każdą zawierającą hemoglobinę- ale po co samemu być sobie katem? Zwierzęca nie jest identyczna do ludzkiej (prościej: gdyby były sobie wampiry-psy to piłyby krew psów, gdyż ta jest dla nich naturalna). Inna- niezgodna, owszem, nie uśmierci, da nawet pozytywny wynik, ale pozostawi także negatywne skutki (przede wszystkim obniżenie samopoczucia, coś na kształt kiepskiego narkotyku). Oczywiście każdy wampir ma jakieś tam swoje smaczki, jak z potrawami.

Co do wiary, akceptowałam zawsze albo nihilizm albo wiary własne, optymalna była wiara egoistyczna, w siebie. Oczywiście bardziej zorganizowane ośrodki mogły czcić jakieś tam bóstwo- i w cale nie musiało być ono siłą negatywną. Czyli pełna otwartość.