Pokój Jamesa

Stawiając krok za drzwiami stawiasz pierwszy krok w innym świecie. Pierwsze, co widzisz, to ogromne okno, zasłonięte gładką zasłoną. Fragmenty ściany, których nie zajmuje okno, pomalowane są na kolory amerykańskiej flagi. Po prawej stronie stoi ogromne łóżko, na którym spokojnie zmieściłyby się ze cztery osoby. Wszystkie meble są czarne, hebanowe. Koło łóżka stoi nocna szafka, na niej lampka i kilka szpargałów. Rączki od szuflad i szafek dawno nie widziały już swego dawnego kształtu… Zaraz po prawej, przy drzwiach, jest wielka szafa. Po lewej, w kąciku pod oknem, stoi niewielki, ozdobny piec, służący także jako kominek. Przed nim mieszkaniec ustawił stolik do kawy i dwa fotele. Obok drzwi wejściowych stoją różne maszyny do ćwiczeń – pokój jest większy, niż wydawałoby się na pierwszy rzut oka, ponieważ panuje w nim półmrok. Pod sufitem wisi worek treningowy, zasłaniający z perspektywy wchodzącego drzwi do łazienki. Ta z kolei – jakby dla kontrastu z sypialnią – jest niewielka. W środku jest tylko toaleta, prysznic, umywalka, a nad nią lusterko i półka, zastawiona męskimi kosmetykami. Jednak tym, co sprawia, że ludzie czują się wewnątrz nieswojo nie jest wystrój, lecz panujący tam nastrój, wskazujący na to, że osoba, mieszkająca tam jest bardzo porywcza i temperamentna. Dowodem na to są także ślady pazurów, głębokie nawet na kilka centymetrów, pokrywające niemal każdy skrawek powierzchni…

Z torbą na ramieniu, pewnym krokiem wlazł do pokoju, torbę rzucił w kąt, przechodząc obok worka uderzył go prawym a potem lewym sierpowym po czym przeszedł się po całym pokoju, zawędrował pod kominek ... rozpalił go i siadł na fotelu wpatrując się w płomień, który leniwie stawał się większy ...

Stanęła przed drzwiami rozglądając się ciekawie. Uniosła pięść i zapukała. Nie czekając na pozwolenie weszła do pokoju przywódcy. Dygnęła dworsko. W zasadzie nie musiała, ale był to taki stary zwyczaj, od którego nie mogła się odzwyczaić. Czasem bardzo ją to irytowało.

Obejrzał się nieznacznie do tyłu - Witaj, proszę usiądź -wskazał ręką na fotel przy kominku... -może czegoś się napijesz ? - zaproponował jak delikatnie by pokazać jej że jest przyjaźnie nastawiony, i że zaraz nie rzuci się na nią jak to inne wampiry...

Osunęła się delikatnie na fotel.
-Tak, chętnie.-uśmiechnęła się do niego.-Nazywam się Sophie.-przedstawiła się wpatrując w tańczące płomienie. Lubiła ogień, a on no cóż, był miły. Tego by się po wampirze przywódcy nie spodziewała.

Jakoż że miał zdolność czytania w myślał przejrzał jej myśli , miły ?no cóż, pozory , b jest po prostu uprzejmy gdyż pochodzi z minionej epoki ... na stoliku postawił dwie filiżanki, cukier w kostkach i dzbanek z herbatą - Mam tylko herbatę , mam nadzieję, że tobie to nie przeszkadza .. - nalazł sobie i jej pełną filiżankę, sam dał sobie do niej dwie kostki cukru.
- Ja jestem James Howlett ... - powiedział to już z kamienną miną, również wpatrywał się w płomyczki.

Skinęła lekko głową uśmiechając się.
-Nasz przywódca.-dodała. No cóż ona też pochodziła z minionej epoki, ale miła raczej bywała tylko od święta. Ujęła filiżankę tak, jak uczono ją we Francji.
-Bardzo lubię herbatę.-stwierdziła.-Nie rozumiem jak ludzie mogą pić tę paskudną kawę.

-Tak przywódca , zostańmy przy tym ..- uśmiechnął się nieznacznie, również wziął filiżankę, powoli przyłożył ją do ust , upił odrobinę herbaty i mówił dalej - Jesteś nieśmiertelna martwa - zaśmiał się słysząc własne słowa ale cóż to określenie wampira -,jesteś wampirzycą, kawa nie ma na Ciebie żadnego wpływu to zwykły napój, tak jak choćby herbata ... dla mnie zero różnicy Sophio .. - rzekł zerkając na nią

Roześmiała się cicho.
-Dzięki za wytknięcie mi tego, że już powinnam dawno leżeć w grobie.-stwierdziła rozbawiona.
-No niby tak, ale kawa mimo wszystko jest o wiele paskudniejsza niż herbata.

-Wytykając to tobie, wytykam to również sobie, zauważ ja też jestem ,,martwy"- wyszczerzył się i wypił kolejny łyk herbaty - ale nie ukrywam że herbatę lubię -A ty ? zostałaś ugryziona czy ? jak ? - zapytał ni stąd ni zowąd ..

Skinęła lekko głową.
-Zostałam ugryziona, bo mój ojciec podpadł jakimś ludziom. No, a w sumie okazało się, że syn jednego z nich został przemieniony w wampira. Więc wraz ze swoimi towarzyszami napadł na moją rodzinę. Wymordowali wszystkich, tylko mnie udało się...-przerwała szukając jakiegoś określenia. Bo w sumie niewłaściwe byłoby tu sformułowanie "ujść z życiem"-jakoś dalej egzystować.-dokończyła.-A jak było z tobą?

-To może wyjaśniać twoją fascynację herbatą , mogło Ci to zostać po życiu, ja moja droga jestem krwi czystej, taki zostałem po prostu od razu, bez niczyjej pomocy, tak to nazwijmy. -spacerując po jej umyśle dojrzał, nazwijmy to lekki smutek po utracie rodziny. To normalne u przemienionych, przeglądanie jej myśli podobało mu się, ma za sobą dziewczyna kawał dobrej historii, dobrze że on umiał blokować przed innymi swój umysł ... nikt mu nie będzie siedział w głowie przecież, za stary jest na to.

Jej było mówiąc szczerze obojętne czy ktoś jej siedzi w głowie czy nie. Nie robiła nigdy nic takiego, co mogłaby się powstydzić. No prócz mordowania i tym podobnych rzeczy. Jednak wampir raczej nie uzna tego za zaskakujące odkrycie.
-Długo już żyjesz na tym świecie?

-Dość sługo by wiedzieć, że życie wampira nie należy do łatwych ... - powiedział tak aby zrozumiała, że dość długo ... sączył herbatę z filiżanki, po chwili dokończył ją pić i dolał sobie na nowo ...

Uśmiechnęła się lekko, prawie niedostrzegalnie.
-Wydaje mi się, że rozumiem, a przynajmniej odrobinę.-przyznała dopijając herbatę. -Czy masz dla mnie jakieś zadania do wykonania?

-Jeśli już o to pytasz, chciał bym abyś powiedziała mi co nieco o każdym z klanów - spojrzał na nią - przywódcy i tak dalej ... wole się orientować na bieżąco ... - powiedział władczym głosem , dalej pijąc herbatkę ...

Zastanowiła się.
-W sumie wiem niewiele. Znam jedynie imiona przywódców i charakterystykę klanów. Nic poza tym.-wzruszyła ramionami.-Bractwo Volturi- przywódcą jest Albert Lionel. Bractwo bezwzględnych wampirów. Żywią się ludzką krwią. Uważają się za tych najlepszych. Dodatkowo dwa bractwa wilkołaków: Bractwo Quileute i Retz'a. O tym ostatnim w zasadzie nie wiem nic. Bractwo Quileute to raczej dobre wilkołaki, jeśli można rozróżnić ich na dobre i złe. Nienawidzą tylko wampirów. Przywódcą jest tam Nate Archibald.

Wiedział że picie tej że jednej filiżanki herbaty zajęła mu wieczność, ale wampiry czasu nie liczą i mają zawsze czas. Uważnie słuchał jej objaśnień co do kalanach działających na terenach pobliskich - Dziękuję Ci bardzo, to dość cenne informacje ... - uśmiechnął się nie znacznie ... po chwili wstał i podszedł dołożyć do ognia. Przerzucał kawałki drewna aż znalazł dwa odpowiednie, od razu wrzucił je do powoli przygasającego ognia. Gdy wrócił na miejsce gdzie siedział, świeże drewno zajęło się ogniem. Nie ukrywał tego że zerka na Sop a raczej na jej oczy piękne jak dwa płomyczki. -Wybacz, ale muszę uciekać, rozgość się jeśli chcesz odpocząć ... to stoi tu łoże - powiedział i szybkim krokiem wyszedł z komnaty. *zt*