Cmentarz

Typowy cmentarz. Otoczony drzewami i płotem. Dużo nagrobków i pomników. Niektóre nawet z czasów 2 wojny światowej. Jest kilka poniszczonych kapliczek i grobów zdewastowanych przez dzieciaki. Zazwyczaj panuje tutaj spokój. W godziach rannych i wieczornych praktyczie opuszczony.


Weszła i usiadła na ławce przy jakimś grobie. Obserwowała płomień znicza. Założyła ogę na nogę i siedziała

Wkroczył na teren cmentarza powoli, jakoś nigdzie Musię nie śpieszyło. Na prawej dłoni jak zwykle ma czarną rękawice bez palców. Kaptur nieco przysłaniał jego twarz, chociaż różnokolorowe oczy nadal były widoczne.

Odwróciła się i zobaczyła chłopaka. Uśmiechnęła się i ponownie odwróciła głowę w stronę znicza by obserwować płomień. Płomień zaczął przygasać aż w końcu zgasł. Wyjęła z kieszenie zapałkę i podpaliła znicz na nowo.

Wyczuł czyjąc obecność, wzrok padł na blond dziewczynę siedzącą na ławkę. Ciekawe co tu robi, odwiedzia czyiś grub?. Zastanowił się nadtym przez chwilę, wzruszył barkami. Zresztą co Mu szkodzi sprawdzić. Podszedł do niej bliżej. - Hej. - przywitał się, oparł się plecami o oparcie łapki, parząc przez chwilę na dziewczynę.

-Hej. Nie wiedziałam że oprócz mnie ktoś tu jest. Jestem Sandrine ale raczej mówią mi San.-Wyciągnęła ręke do chłopaka. -A ty?

Uśmiechnął się nieco nonszalancko kątem ust. - Thomas, mów jak chcesz. - odparł przyjaznym tonem, uścisnął lekko jej dłoń. Wyczuwał u niej woń wilkołaka i to z wrogiego bractwa, ale zobaczymy jak się potoczy ich rozmowa. - Można powiedzieć, że trafiłem tu przypadkiem. - odparł nieco rozbawionym głosem, tak wilkołak ze słabą orientacją kierunków.

-Ktoś z twojej rodziy jest tu pochowany?- zapytała ale po chwili ugryzła się z język
-Przepraszam nie powinam o taie rzeczy pytać

- Nic nie szkodzi. - zerknał na groby. - Nie, ogólnie nie jestem stąd, nie mam tu żadnej rodziny. - odpowiedział na jej pytanie, obszedł ławkę i usiadł obok niej. Spojrzał na znicz, który wcześniej zapalała. - A ty? To grób kogoś z twojej rodziny? - spytał, delikatność nie zawsze była jego mocną stroną.

-Nie. Odkąd mieszkam tutaj to przychodzę na cmentarz bo tu jest jakoś tak spokojnie i można usłyszeć własne myśli. Siadam przy tym grobie bo bardzo podobają mi się rzeżby na tym nagrobku.-Odpowiedziała po czym się uśmiechnęła.
-Ja też nie jestem z tąd. Mieszkałam w Mediolanie. Rodzice przyjechali ze mną ale babci zachorowała i wrócili do Francji

Podniósł nieco wzrok, patrząc na niemiłosiernie piekące słońce. Niedość, że już Mu jesto gorąco to jeszcze to słońce piecze jakby chciało spalic wszystko na wiór. - Ja zaś pochodzę z południowen Anglii. Twoi rodzice byli wilkołakami? - niema to jak długo opowiadac o sobie i potem niespodziewanie zadać dziwne pytanie.

-Nie, a fakt że ja jestem trochę ich przeraża... ale to moi rodzice akceptują mnie jaką jestem.- Spojrzała na niego i uśmiechnęła się wesoło.- A twoi?

Podniósł nieco jedną brew do góry. - To skąd jesteś wilkołakiem? - spytał nieco zdziwiony, czyżby została zakażona?. - Mój ojciec nim był. - tak dobre słowo, był.

-Stało się to kiedy szłam jedną z moich ulubioych uliczek w Mediolanie.
Było dość ciemno i nie zauważyłam niczego ani nikogo. Nie zwracalam uwagi a odgłosy bo tam zawsze jest głośno. Nagle poczułam taki silny ból w ręce. Upadałam na ziemię. Pamiętam tylko tyle że obudziłam się w pokoju mojej przyjaciółki. To było już jakieś 5 lat temu.-Spojrzała na płomień. -A ty urodziłeś się jako wilkołak?

Czyli dobrze myślal, nie które wilkołaki dla zabawy zmieniaja ludzi w swoich. Tak samo jej w bractwie do którego ona należy teraz. - Tak, można powiedzieć, że jest to takie dziedzictwo w naszje rodzinie, z ojca na syna. - odpowiedział jej z lekkim uśmiechem. Ściągnął kaptur z głowy, bo uświaodmił sobie, że cały czas go przecież ma na głowie, a to trochę nie ładne. Różnokolorowe oczy były teraz bardziej widoczne. - San, czy wybór bractwa Księżyca był świadomy? Wiesz, że oni nie są przyjaźnie nastawieni do ludzi? - wolał sie upewnić, przyglądał się jej uważnie, ale nie nachalnie.

-No nie bardzo był świadomy. To był bardziej wybór pod presją otoczenia. Ja jestem do wszystkich raczej przyjażnie nastawiona. No są wyjątki.- spojrzała na jego oczy- A twoje bractwo jest przyjaźnie nastawione do ludzi?

- Owszem, zresztą czym się oni różnią od nas? Niczym poza tym, ze My się zmieniamy w wielkie wilki. - odparł niec żarobliwym tonem. Założył ręce za głowę i podniósł wzrok na niebo, przyglądał się błekitnemu niebu.

-Racja. Trochę większe wilki. Jesteś agresywnie nastawioy do mojego bractwa?- Uśmiechnęła się mając nadzieje że zaprzeczy.

- Neutralnie. Jeśli nikt z twojego bractwa Mi nie podpadnie to jestem przyjaźnie nastawiony. Jak widzisz z tobą rozmawiam normlanie. - odpowiedział jej, uśmiechnął się miło. Patrząc w chmury pomyslał o kimś o przyjaciółce, bo inaczej teraz nazwać jej nie może. Westchnął w myślach, ale nic nie dał po sobie poznać.

-Myślisz czasem co by było gdybyś nie był wilkołakiem? Zapytała. Zauważyła że ma rozwiązaną sznuruwkę. achyliła się i ją zawiązała.- Ja nawet często.

- Hm. W zasadzie to nie, zresztą lubie być wilkołakiem. Nie chciałbym być normlany. - odpowiedział, wyszczerzył nieco ząbki, kły miał trochę zaostrzone jak u wilka. No tak, za długo się biegało po lesie na czterenach nogach.

-W byciu wilkołakiem nie ma nic złego. Jestem czasem ciekawa jak potoczył by się mój los, ale już się nie dowiem.-powiedziała nieco przygaszona.-Trzeba się cieszyć tym co się ma

- A co byś teraz robiła, jakbyś nie była wilkołakiem? - spytał znutką ciekawości. Kątem oka zerknął na nią, on nie narzekał. Nie chciałwy być zwykłym człowiekiem, pasują Mu te walki z wampirami.

-Prowadziłabym butik z moja mama a po pewnym czasie otworzyłabym swój, ale przyzwyczaiłam się do bycia wilkołakiem i w chwili obecnej nie chce niczego zmieniać.-Zrozumiała że nie może zmienić tego co już się stało

Zaśmiał się cicho, sam nie wiedział czemu. Może rośmieszyło go to co powiedziała? Opuścił dłonie krzyżując je na torsie. - A jak jesteś nastawiona do wampirów? - spytał, przymrużył lekko oczy na wspomnienie o tej rasie.

-Nie jestem ich zwolenniczką. Nie zaczynam z nimi bójki pierwsza. No chyba że mnie zprowokują. Zazwyczaj unikam tarć z nimi. Nie przepadam za przemocą fizyczną,...może z wyjątkami-Spojrzała na niego i uśmiechnęła się.-A ty jekie masz o nich zdanie